Jop te Kiefte, psychotherapeut bezocht met YAA de première van het muziektheater Suwokono, dat Thuiskomen betekent. Sarah Huygens Jawla ontving deze avond in het Bijlmer Parktheater de Jonge Makersprijs. Vooraf een kennismaking met dit speciale theater met muziek en eten.
Wat ik in deze voorstelling zag?
Een jonge vrouw, een nieuwe generatie die het vraagstuk van kleur en seksualiteit, als opgave zien waar zij mee te dealen hebben. En vooral dat zelf vormgeven, met eigen taal en met een eigen vormgeving.
Sarah woont in het Westen, maar heeft ook geschiedenis elders en die worsteling zag ik terug in de vormgeving; het verstrengeld zijn in de witte doeken die voor mij witte structuren symboliseerden. Voor mij was het absolute hoogtepunt toen twee dansers in de cocon van die witte structuur elkaar ontmoeten. Zo’n beeld van schoonheid, liefde en tederheid. En dat spat dan vervolgens weer uit elkaar na een worsteling. De muziek was niet westers, en symboliseerde voor mij afstand alsof het uit de kosmos kwam. Oceanische muziek die maar door en door echode.
Je zou kunnen zeggen dat ik opgesloten ben in de enclave van Oud Zuid. Alles is daar om de hoek. Misschien wel daarom ben ik nog nooit in het Bijlmer Parktheater geweest. Het was in alle opzichten bijzonder. De plek zo bij het Nelson Mandelapark is prachtig, doodzonde dat ze daar niet groter kunnen worden. Maar wat me echt verraste was dat er zo veel jonge mensen, wit en van kleur naar de voorstelling kwamen.
Margriet Jansen, filmmaker, kijkt ook terug op première van het muziektheater Suwokono van Sarah Huygens Jawla. Volgens haar een rijk decor, enorme acteerprestatie maar wat was de kern?
Meteen werd ik door de muziek, het decor en de dans deze indringende voorstelling ingezogen. Een rijk panoramisch decor waarbinnen de dansers zich ontpoppen.
Er waren ook een paar ongemakkelijke scenes, maar ik vond het intrigerend hoe de dansers deze vertolken. Echt een fysieke inspanning en een enorme acteerprestatie. Waanzinnig hoe bijvoorbeeld de danser alle emoties doorliep in zijn orgasme scene.
Vooraf had ik jullie interview met Sarah gelezen. Daarin gaf ze aan dat ze het ervaren van vrijheid wilde verbeelden op het moment dat vooroordelen over black queer en bicultureel wegvallen. Persoonlijk associeer ik vrijheid met blij zijn terwijl deze voorstelling vooral zwaar voelde. Minder als een verrijking voor henzelf en meer als een zoektocht naar bevrijding, de weg ernaartoe en het aangaan van confrontaties.
In de Theaterkrant stond een mooie recensie waarin ik me op twee punten zeer herkende: het samenzijn van de dansers is geritualiseerd met gebruikmaking van de muziek die onder meer geïnspireerd is op West-Afrikaans voorbeelden. En ook de kritiek: de voorstelling is rijk aan materiaal maar de kern lijkt te ontbreken.”
