Misho Antadze (2021) opent de estafette waarin de award winnaars uit 2021 zich presenteren. Hij krijgt  de YAA award uitgereikt door lector Mieke Bernink in zijn eigen Filmacademie en wel op 7 april om 16.00 uur. YAA vrienden zijn uitgenodigd voor de uitreiking plus een rondleiding door het bijzondere pand, en liefhebbers kunnen na afloop mee uit eten in Black Olives. Misho komt uit Georgië, waar Rusland in 2008 binnenviel. 

Wat gaan we 7 april meemaken? 

“Ik wil mijn werk toelichten aan de hand van filmfragmenten. The Harvest gaat over de ‘goldrush of cryptocurrency mining in een landelijk gebied in Georgië. Hij werd vertoond op IFFR in Rotterdam. Mijn eindwerk ging over Stalinmonumenten die nog altijd in Georgië te vinden zijn en gaat ook over de complexe omgang met de geschiedenis. Een recent werk is Three songs for Saturn. Dit verhaalt over de reis van een krokodil die in 1930 in een Amerikaanse dierentuin werd geboren en via Berlijn uiteindelijk in 2020 in Moskou stierf.”

Eerst wat vragen over jouw achtergrond. Je hebt gekozen voor het vak van film maken. Hoe ben je op dat idee gekomen?

“Film was voor mij gewoon entertainment, tot ik op mijn zestiende thuis kwam en de TV aanzette. Daar zag ik een film van de Georgisch-Armeense filmmaker Sergei Parajanov. Hij was een dissident, gay en zijn films zijn in alle opzichten anders. Het is een meeslepende fusie tussen film, poëzie en theater met Armeense volkselemenzten en symboliek. Acteurs gekleed in bizarre kostuums in kleurrijke, hallucinerende taferelen. Op dat moment realiseerde ik me dat cinema zoveel meer kan zijn dan entertainment. Ik heb een camera gekocht en ben mijn smaak gaan ontwikkelen.”

Heeft het gezin waar jij uit komt je hierbij gestimuleerd?

“Mijn vader doet iets totaal anders, hij is architect en werkt in LA. Mijn moeder woont in Georgië.  Zij begon pas op haar veertigste met haar carrière als 

sieradenontwerpster. Zij is talentvol en ik draag een ring door haar gemaakt. Zij heeft me zeker bemoedigd en de ruimte gegeven om dat te doen wat mijn interesse heeft.”

Ik las het boek Het achtste leven van Nino Haratischwili. Daar komt jouw stad Tbilisi in voor met een filmacademie. Kent Georgië een filmtraditie?

“Ja we hadden een fantastische filmtraditie, maar die stagneerde tijdens de crisis in de jaren ’90. Nu bloeit die weer op. Als groep individuen inspireren we elkaar. Er zijn nu echt goede Georgische filmmakers van mijn leeftijd die met hun werk op bekende festivals te zien zijn, zoals in Berlijn. Je kunt het vergelijken met de Deense filmmakers.”

Je studeerde in Los Angeles aan de Cal de Arts en koos daarna voor een master aan de Filmacademie in Amsterdam. Hoe kwam je tot die keuze?

“De techniek van het filmen had ik me al eigen gemaakt in Los Angeles, daar kreeg ik trouwens les van goede leraren, het was een experimentele opleiding, en daarom zocht ik naar een niet-traditionele opleiding voor mijn master. Een Nederlandse vriendin van mij die haar master in LA deed, beval mij de filmacademie aan.” 

Wat kenmerkt jouw manier van films maken?

“Ik ben geïnspireerd door een van mijn leraren in de VS, Thom Andersen.

Te veel films zoomen in op wat de regisseur voelt, maar niet op wat hij of zij ziet. Ik wil een stap achterwaarts zetten en meer beschouwen.

Meer dan bij andere kunstvormen draait het bij films om de kunst van het researchen en de kunst van het kijken. De geschiedenis, mijn geschiedenis beïnvloedt me, maar beperkt me niet. 

Wat wil je met je films bereiken?

“Veel mensen hebben een specialisatie, bijvoorbeeld klimaatverandering.  Zelf ben ik nieuwsgierig naar veel verschillende aspecten van de wereld. Alles is zo gecompliceerd en daarom geloof ik niet dat je met een film iets kunt veranderen. Maar films kunnen wel het genuanceerde denken stimuleren en dat is er te weinig naar mijn smaak.”

Je was vrijwilliger bij het IDFA, wat vond je ervan?

“Echt een lovely festival, het was interessant voor mij om daar vrijwilligerswerk te doen. Ik was er assistent van de jury en daarom kon ik niet alle films zien waar ik nieuwsgierig naar was, ik moest de keuze van de jury volgen.”

Was er een favoriete documentaire bij? 

“Ja zeker. Mister Landsbergis van Sergei Loznitza, die trouwens opgegroeid is in Kiev. Loznitza is een chroniqueur van de geschiedenis van Oost-Europa en in deze documentaire spreekt hij met Landsbergis over de vreedzame revolutie in Litouwen (1989-1991). Gelardeerd met veel archiefbeelden over deze radicale historische verandering. Ik werkte als tolk voor hem en ik ben beïnvloed door zijn kritische documentaires. Hij heeft trouwens een enorme productie, maakt wel 2 films per jaar.”

Maak jij veel films? 

“Elke filmmaker wil natuurlijk constant films maken. Maar voor mij is het moeilijk om een stap verder te komen, om door systemen te breken. Ik ervaar het als bureaucratisch en moeilijk te begrijpen. Je moet echt ingebed zijn in netwerken die er toe doen en dat ben ik niet.  Het is gecompliceerd als je van buiten Europa komt. Hoe navigeer ik door de bureaucratie? Ik concentreer me eerlijk gezegd op mijn werk en ik heb niet zo’n groot sociaal netwerk.”

Zijn er films van jou vertoond op festivals?

“Mijn eerste film maakte ik als student van 20 en zonder budget. Toch is die 

in Wenen voor het hoofdprogramma van het festival geselecteerd. Je moet jezelf daarna promoten, maar ik was daar te naïef in en was meer gefocust op mijn studie. Ik heb ontdekt dat sommige regisseurs hele teams hebben die hun werk promoten. Toch wordt mijn werk wel ontdekt want in Rotterdam bij het IFFR was mijn film The Harvest  te zien. Maar eerlijk gezegd moet ik serieuzer investeren in mijn promotie.”

Wat is je droom?

“De combinatie van films maken en docent zijn over films.”