AWARDWINNAARS
AWARDWINNAARS 2021 (KANDIDATEN LIJST)
Muziek
Frieda Gustavs
Voorgedragen door
Wim Henderickx
Conservatorium van Amsterdam
Wim Henderickx, docent compositie, schrijft over Frieda Gustavs dat zij een componiste is die verder gaat dan het componeren van muziek en het maken van partituren. Haar buitenmuzikale inspiratie, haar zoektocht om nieuwe technologieën te combineren in haar werk en het belang van community art maken haar werken steeds uniek. Zij combineert de uitvoering van haar eigen werk met een ongelooflijk vakmanschap.
Frieda is een nog jonge componiste en performer die al erg ver staat met een zeer uitgebreid oeuvre. Haar werk werd uitgevoerd door diverse ensembles en zij behaalde haar Bachelor diploma vorig jaar aan het CvA. Volgend jaar doet ze haar eindexamen Master aan het CvA.
Frieda Gustavs komt uit Stralsund, een klein stadje aan de Oostzee. Ze groeide op in een koor, te midden van de stemmen van mensen, haar dierbaarste instrumenten. Ze schreef progressieve en geprezen muziek voor het Opera Forward Festival, het Holland Festival, Orgelpark Amsterdam, NEON koor voor nieuwe muziek en Nieuw Vocaal Amsterdam.
Ze vindt inspiratie in oude polyfonie, wereldmuziek en hedendaagse artiesten van elk genre. Haar interesse gaat vooral uit naar interdisciplinaire projecten, elektronische muziek, koormuziek; alles wat stem bevat.
Op deze website zijn meerdere filmpjes te zien, zoals onder de tap Diepvriesfruit: Feed me Colors.
Interview met Frieda Gustavs
Foto's: uit de film Spiegelgasse van Leo Erken
Theater
Caro Derkx
Voorgedragen door
Mark Timmer
Frascati Producties
In Emma Watson – The Play zet Caro Derkx haar zoektocht naar identiteit voort. Ze gaat met actrice Nora El Koussour (o.a. bekend van Layla M - Gouden Kalf beste actrice in 2017 -, Mocro Maffia en Melk & Dadels), een dialoog aan met een zekere Emma Watson.
Emma Charlotte Duerre Watson (Parijs, 1990) is een Brits actrice, activiste, fervent feministe en (rol)model. Met haar spreken ze over de kracht van rolmodellen en nieuwe helden. Wat, als je kan worden wie je zou willen zijn. Wat, als social media ons toch verrijken. Wat, als identiteit inderdaad fluïde is. Stel, we zijn niet bang om complexer te dromen. Stel, verandering begint doordat we anders durven denken. Stel, de wereld is grenzeloos en maakbaar. Stel, we zouden het lef hebben die wereld te vormen naar onze idealen. Stel, dat idealisme begint in het theater. Dan is dit die zeldzame kans te ontsnappen aan alles wat we zo goed dachten te kennen.
Caro Derkx (Arnhem, 1995) studeerde in 2019 af aan de Toneelacademie Maastricht met de solovoorstelling Me, Myself and Sir Roger Scruton, een politiek-psychologische ideeënthriller over de conservatieve filosoof Sir Roger Scruton. Daarin wordt de aantrekkingskracht van het neoliberaal gedachtengoed voor een jongere generatie onder de loep genomen. De voorstelling won zowel de Henriëtte Hustinxprijs 2019 als ‘Het Debuut 2019’.
Derkx koestert een grote liefde voor beeldende kunst, literatuur en filosofie, gebieden die zij inzet om de grote thema’s van onze tijd te bevragen. In haar werk onderzoekt ze de complexe verhouding tussen feit en fictie, werkelijkheid en fantasie, realiteit en beeldvorming en de steeds problematischere notie van authenticiteit.
Vanaf seizoen 2020-2021 ontwikkelt Caro haar werk bij Frascati Producties. Het gedachte-experiment A Portrait of the Artist in Red, Yellow and Blue was haar debuut-voorstelling bij Frascati Producties. ‘Een prachtige lofzang op de taal en de verbeelding, die ons nieuwe mogelijkheden, identiteiten en vergezichten voorspiegelt’.
Interview met Caro Derkx
Productie: Frascati Producties
Premiere 15 december 2021
Portretfoto: Rebecca Fertinel Foto poster:
Beeldende kunst
Sumin Lee
Voorgedragen door
Harry Heyink
Gerrit Rietveld Academie
Amsterdam
In haar werk onderzoekt visueel kunstenaar Sumin Lee (1990, Zuid-Korea) zichzelf voor de camera, als anonieme Aziatische vrouw en object. Met sadistische en destructieve acties herdefinieert ze begrippen als ‘verfijning’ en de menselijke fantasie in het dagelijks leven. Haar kunst is doorspekt met sarcasme en grappen.
Sumin is betrokken bij Comfort Ball, een gastronomiegericht kunstcollectief van beeldend kunstenaar en performer Bin Koh en Sumin Lee zelf. Ze vervormen en verdraaien het traditionele koken met Aziatische ingrediënten zodanig, dat je door hun handelingen beseft hoe zij in de Westerse samenleving worden gezien als Aziatische vrouw. Ze vinden parallellen tussen laagbetaalde horecamedewerkers en Aziatische vrouwen, die in de westerse samenleving zowel seksuele fantasieën oproepen als vreemd zijn. Al kokend benadrukken ze met hun lichaamstaal dit ‘exotisch’ fetisjisme en deze onwetendheid. Ze zetten hun eigen fantasie tegenover de westerse, gebruik makend van onbekende Aziatische ingrediënten. Hun act gaat niet alleen over Aziatische vrouwen, maar ook over de queer en trans onder ons, de andersvaliden lichamen.
Comfort Ball heeft meerdere optredens gehad, o.a. in het Stedelijk Museum Amsterdam, Paradiso Amsterdam, Framer Framed, Sandberg Instituut, NDSM-kwekerijplein en Het Nieuwe Instituut.
Sumin Lee is afgestudeerd aan VAV (Audio-Visual afdeling) aan de Gerrit Rietveld Academie in 2020.
Ze is een gedreven en betrokken kunstenaar die het prettig en belangrijk vindt om haar publiek o.a. fysiek in aanraking te brengen met gebruiken en tradities uit andere en onbekende culturen.
Haar performancekunstwerken zijn professioneel, verzorgd, humorvol en tot in de puntjes uitgewerkt. De kijker wordt aangespoord om open te staan voor het onbekende, om daarna eventueel stelling te nemen.
Marco Gerris, artistiek leider, is benieuwd wat de toekomst voor Denden gaat brengen. Denden is begonnen als breakdancer. Na zijn studie aan de dansacademie heeft hij zichzelf verdiept in de combinatie van breakdance en hedendaagse dans in Los Angelos en Australië. Deze vernieuwende stijl heeft hij laten zien aan het grote publiek tijdens de talentenjachten The Ultimate Dance Battle en So You Think You Can Dance. Maar ook bij dansgezelschappen zoals ISH, Backbone en Isabelle Beernaert.
Denden heeft ondertussen zijn eigen dansgezelschap Zero Dance Theatre waar hij de wereld van breakdance en hedendaagse dans samenbrengt. Marco prijst daarom Denden vanwege zijn natuurlijk leiderschap. Als een echte dance captain wist hij de afgelopen jaren een pool van dansers te motiveren om samen met hem die nieuwe stijl door te ontwikkelen; het resultaat is zowel esthetisch als spectaculair.
Dans
Courtney May Robertson
Voorgedragen door
Suzy Blok
Dansateliers
Sinds 2015 experimenteert Courtney May met het maken van eigen performances, maar daarvoor trad ze op in heel Europa. Ze ziet zichzelf als een nomadisch werker, werkt bewust samen met verschillende productiehuizen, en verkent zo de cross-over tussen choreografie en technologie.
Momenteel wordt haar werk ondersteund door ICK Artist Space, Dansateliers en Dans Brabant.
In november 2020 gaf Dansateliers haar de opdracht voor een korte solo; het plezier om van een paard af te stappen als het op volle snelheid beweegt. Als uitgangspunt nam ze als metafoor: zelfbeheersing. De verfilming van dit werk, hoe een ruiter een wild paard temt, was te zien in maart 2021 op Come Together #6 en markeerde een belangrijke stap in haar ontwikkelingstraject als maker.
In haar zoektocht naar een nieuwe manier van bewegen/componeren verkent ze de cross-overs tussen technologie, choreografie en dans. Courtney May zegt hierover: “Wiskunde, numerieke scores of geometrische plattegronden zijn altijd aanwezig in mijn werk. Als persoon en kunstenaar worstel ik om de controle op te geven. Het idee om een performance te creëren waarvan ik de exacte uitkomst niet zou weten, beangstigt me maar ik voel dat het nodig is om de grenzen van mijn werk te verleggen en te groeien als kunstenaar en persoon.”
Als maker ontving zij in 2020 voor het eerst financiering voor haar project The woman destroyed. Dat niet alleen, ook ontving zij daarvoor de Troffelprijs en werd genomineerd voor de Roel Verner Prijs. The woman destroyed zou in maart 2021 in première gaan tijdens Festival Cement in den Bosch, maar is uitgesteld vanwege covid. De première is nu gepland in februari 2022 in Frascati.
Interview met Courtney May Robertson
Bin Koh is beeldend kunstenaar, haalde haar Master of Voices aan het Sandberginstituut en werkt met grafics, stem, film en performance.
Sinds Bin Koh vanuit Zuid Korea naar Nederland verhuisde werkte ze in een ramenrestaurant.
Daar werd zij constant bekeken als Aziatische vrouw en als laagbetaalde horecamedewerkster. De woede en frustratie die voortkwam uit deze dagelijkse ervaringen, gecombineerd met haar passie voor gastronomie, inspireerde haar om voedsel als medium voor haar kunst te gebruiken.
Ze richtte in 2018 een kunstenaarscollectief op samen met Sumin Lee. Hun artistieke onderzoek betreft actuele kwesties over de positie van vrouwen, minderheden en laagbetaald werk. Traditionele methoden en alledaagse ingrediënten uit Aziatische keuken verdraaien en vervormen ze en creëren met het voedsel buitenaardse landschappen.
Projecties van de Aziatische vrouw, haar onzichtbare werk, het exotisme; deze onderwerpen verwerken ze in hun kunst en reiken daarbij nieuwe en alternatieve kaders aan.
Bin Koh heeft vanuit haar collectief Comfort Ball meerdere evenementen georganiseerd in Stedelijk Museum, Paradiso, het Nieuwe Instituut en Framer Framed.
Misho is een jonge Georgische filmmaker die al bij zijn aanmelding voor onze masteropleiding Artistic Research in and through Cinema enorme indruk maakte. De reden? Zijn beslissing om de film die hij voor zijn eindexamen aan het prestigieuze CalArts in Los Angeles had gemaakt niet meer publiekelijk te vertonen; bij nader inzien had hij ethische bezwaren, aangezien vertoning van de film over mijnwerkers in Georgië voor de arbeiders in kwestie negatieve consequenties kon hebben. Voor een jonge maker, aan het begin van zijn carrière, is dit een uiterst moedige, volwassen keuze.
Misho is iemand die film leeft, meer nog dan film maakt. Zijn enorme kennis van de filmtaal en de filmgeschiedenis, gekoppeld aan het vermogen om dat op een enthousiasmerende en niet belerende manier te delen, maakte hem tot een spil in de mastergroep. Die kwaliteit maakt ook dat Misho nu zijn eerste schreden op het docentenpad zet.
Maar ook vanwege zijn eigen onderzoek en werk bleef Misho indruk maken. Zijn interesse in geschiedenis, politiek en Georgië leidde tot onder meer een film over bitcoin mining, die op meerdere festivals is vertoond (The Harvest), en zijn eindwerk dat binnenkort volledig afgewerkt is, over Stalinmonumenten die nog altijd overal in Georgië te vinden zijn (Ozymandias). Deze film betreft de complexe, vaak tegenstrijdige omgang met de geschiedenis in Georgië. De reikwijdte van de film is uiteraard breder, want een dubbelzinnige relatie met de geschiedenis is niet alleen een Georgisch probleem.
In de laatste fase van zijn opleiding kwam alles tezamen: Misho’s talent als filmmaker, zijn schrijftalent en zijn scherpe observatievermogen. Maar ook iets anders: humor en speelsheid. Dat is te zien in de korte film 3 Songs for Saturn die hij in no time voor zijn eindexamen gemaakt heeft op basis van wonderlijk divers archiefmateriaal. Niet ten onrechte heeft Misho het verzoek gekregen of de film opgenomen kan worden in de collectie experimentele films van EYE.
Sinds zijn eindexamen, vorig jaar oktober, heeft Misho verschillende plannen ontwikkeld, leert hij Nederlands om ook hier te kunnen lesgeven en werkt hij samen met verschillende andere jonge kunstenaars in Amsterdam. De YAA-award zou hem de mogelijkheid bieden om een aantal van die intrigerende plannen verder te ontwikkelen en zijn plek hier in Amsterdam (en Nederland) te bestendigen.
Interview met Misho Antadze
